Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed quot homines, tot sententiae; Si enim ad populum me vocas, eum. Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Simus igitur contenti his. Duo Reges: constructio interrete. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Summus dolor plures dies manere non potest? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Id est enim, de quo quaerimus. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?

At eum nihili facit; Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.

Tanta vis admonitionis inest in locis; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Deinde dolorem quem maximum? Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?

Ac tamen hic mallet non dolere.

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Sed quid sentiat, non videtis. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset.

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. At certe gravius. Quid, de quo nulla dissensio est?

Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Dicimus aliquem hilare vivere; Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Etiam inchoatum, ut, si iuste depositum reddere in recte factis sit, in officiis ponatur depositum reddere; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.