Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Duo Reges: constructio interrete. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Non est igitur summum malum dolor. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Nos vero, inquit ille;

Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Venit ad extremum; Quae contraria sunt his, malane? Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse.

Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Hic ambiguo ludimur. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere?

Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Bestiarum vero nullum iudicium puto. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare.

Nam ista vestra: Si gravis, brevis;

Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Sed haec in pueris; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Si longus, levis; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;

Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.